Flijim…, jo materializëm

Kërkoj ndjesë! Është ditë Gëzimi për muslimanët e devotshëm! U gëzofshi me Xhennetet e Allahut, inshaAllah!

Shkruan: Avni Tafili

Dita e Dëshmimit të Bindjes, jo i Mishit.

Meqë, jemi në ditët e Sakrificës, dëshmisë së Bindjes, afrisë me Zotin tonë, do shkruaj pak, sadopak, rreth flijimit; kurbanit. Kurban, shprehje e adhurimit që bëhet ndaj Zotit me qëllim afrimin me Të, qoftë duke agjëruar, bërë namaz, në dhënien e Zekatit; por edhe kur theret sakrificë. Sakrifica, ushqim i shëndoshë e i pastër, duke kujtuar dhuntitë e Krijuesit, ushqehesh dhe ushqen; kujton e përkujton, mëson e përmirëson.

Dita e Sakrificës, jo ditë kur hahet mishi, e as dita Ed’hasë, nuk është ditë e Mishit, e as ditë e Mensës. E hiç më pak ditë e Terjes dhe Grumbullimit të mishit. Robërit e Zotit, janë krenar kur rrinë të uritur. Shpirtin e kanë ngirë, e nuk di të ngopet, kur në adhurim ndaj Zotit të tyre prehen e kënaqen. E kush ha mish, le të hajë, por kush ha, mendon se është duke marrë shpërblim, le t’i ndryshojë llogaritë. E meqë u përmend “llogaria”, ditën e Llogarisë s’do dilet i gëzuar me barqe të mbushura e me trupa të mëdhenj, por me zemra të shëndosha, gëzimin e plot ndjen!

Zemra! E vogla zemër, copë mishi, muskul, pompues gjaku. E rëndojnë në drekën e Festës. Po festojnë ditën e Bajramit. Bajram, fjalë e huaj, si vetë fjala “festë”. E festën e Bajramit, hiç e më hiç. Kurban Bajram, materializim i Islamit! Gëzuar Kurban Bajramin – çka thotë ky njeri! Kë gëzove? Shpërndave ushqim nevojtarëve? Pajtove të afërmit? T’u forcua bindja në Zotin tënd? Dëshmove bindjen e bujarinë? Më mirë thuaj, o Zot më fal, e të faltë, sesa gëzuar e u gëzofsha. Gëzohesh me dorën e shtrënguar? Apo me familjen e paudhëzuar? Apo me fqinjin që të ka prish murin e Shtëpisë? Apo me rininë që feston “koktej” në rrugë?

Materializimi i Bindjes! Bindja nuk pëshpëritet, por me zemër në guri gërryhet kur shkruhet! E shkruan dora e vepra, jo gjuha e lëvizja e Kokës. Ti zgjohesh, për të shkuar në Xhami, për të festuar, e jo për të falënderuar! Festa është për besimtarë, jo për hajlazë. Hajmedet! Mirë, të paktën, jepi syve ujë; sa për mall, le të shijojnë freskinë e ujit, se ti, kur Islamin e materializon, e veç në festa, kinse Islamin praktikon, sytë ka tharë; epshi i barkut tënd!

Bëhesh sikur flijon, madje edhe Zotin e përmend; e kur thirresh Zotin ta adhurosh, fillon e kundërshton, polemizon e arsyeton… Materialist! Edhe vetë këtë e kundërshton; ama je materialist. Sheh, por sheh njerëz me tesha, nuk sheh njerëz nëse kanë zemra, apo cunga. Si i udhëzuari si i humburi, për materialistin janë njësojë, kur ti ecë në rrugë vështron e dëgjon, a luajti interesi; biznesi i Dunjasë, vend i ulët e i poshtër, sot për nesër, të mos ishe materialist, ti ndryshe do të ishe, jeton për bark e për trup, ke harruar se gjithçka vdes, përveç Zotit, që të krijoi!

Sheh brinjë, mish e lëkurë! Hajmedet!

Mësim, në kulturat pagane, flijoheshin njerëzit për të sjellë fat të mirë, apo për t’iu afruar idhujve, a për t’u pajtuar, sipas idhujtarisë së tyre, me natyrën e egër. Errësira e një mendjeje njerëzore! Zemër e materializuar, peng i paganizmit. Edhe sot, në njëfarë mënyre a tjetër, shfaqen dukuri të trashëgimisë pagane, kur një kategori njerëzish i shndërrojnë disa njerëz të tjerë idole të tyre, duke sakrifikuar kurrizin e tyre në nënshtrim ndaj tyre, edhe pse edhe vetë ata që i përkulen idhujve të tyre, e dinë se ata – idolet e tyre, as vetes së tyre s’mund t’u sjellin ndonjë dobi. Hajmedet! Kur idolet e tyre nuk flasin, nuk shohin e as nuk dëgjojnë. Fotografi njerëzish në muret e shtëpisë!

Islami është fe e pastërtisë. Nuk pranon idhujtarinë. Thërret të mos adhurohet askush përveç Zotit që krijoi, – i  Cili jep jetë dhe merr, Allahut të Madhërishëm. Fton në natyrshmëri të pastër. Kur flijohet një sakrificë, gjaku nuk ruhet në ena të sigurta, e as brirët nuk adhurohen, e as mishi nuk shenjtërohet, por theret, duke kujtuar e falënderuar, menduar e respektuar; për të adhuruar vetëm Zotin, e jo krijesën njeri.

Kjo ditë Madhështore ka shumë për të thënë. Por, për të mos u zgjatur, është edhe një qortim, që të mos sakrifikohet njeriu por kafsha; kafsha, dhunti për njeriun. Dhe, njeriu të mos ushqejë virtyte të kafshës. Kurban, afrim. Duke respektuar urdhrin e Zotit, kujton mirësinë dhe mëshirën e Tij.

Edhe pse gjaku, kur derdhet të jep ndjesi të ftohtë; ama gjaku i njeriut kur nxehet, nuk dallon në është njeri apo kafshë. Me humbjen e maturisë, shuhet virtyti i njerëzisë.

Besimtari flijon, kafshën, jo njeriun. Forcon lidhjen me bujari. Jo mishi, po njeriu.

Thuaj: E besoj All-llahun, e pastaj vazhdo me ngulm (në këtë). – Hadith.